గానుగెద్దు డాడీ

కొడుకు డాక్టర్‌.  క్లోరోఫాం బదులు వేరే మత్తు మందు కనుక్కున్నాడు.మనుషుల మీద ప్రయోగం చేసి విజయవంతమైనట్టు రుజువు చేస్తేనే గాని మార్కెట్లో పేటెంట్ దొరకదు. చూస్తూ చూస్తూ అలాంటి ప్రయోగానికి ఏ మనిషి ఒప్పుకొంటాడు? కానీ అతని తండ్రి అంగీకరించాడు. ఆ ప్రయోగం సక్సెసయింది. ఆపరేషన్   జరుగుతున్నంతసేపూ ఆ తండ్రి చిరునవ్వుతో అలా ఉండిపోయాడు. వచ్చిన వాళ్తంతా ఓకే అని వెళ్లిపోయారు. వెంటనే తండ్రిని కావలించుకుని కొడుకు వలవలా ఏడ్చాడు. కంగారులో డోస్‌ ఎక్కువిచ్చాను నాన్నా! నువ్వు బాధతో విలవిల్లాడుతుంటే తట్టుకోలేకపోయాను..  అని దీనంగా అన్నాడు. దానికి తండ్రి నవ్వి.. నిజంగా నాకే బాధా అనిపించలేదు కన్నా!నువ్వు సక్సెస్‌   కావాలని ఓర్చుకున్నానంతే అన్నాడు. అదీ తండ్రి మనసంటే.   

ఎప్పుడూ పనీ పనీ పనీ. అస్తమానం గొడ్డుచాకిరీ. గానుగెద్దులా కష్టపడుతునే ఉంటాడు. తనకోసం ఏమీ దాచుకోడు. బటన్‌ ఊడిపోయినా బట్టలు ఇస్త్రీ లేకున్నా చెప్పులు తెగిపోయినా ఆఖరికి అమ్మ లంచ్‌  బాక్స్‌ సర్దలేకపోయినా.అన్నిటినీ భరిస్తాడు. అందరి బరువుల్నీ మోస్తాడు. దుఃఖమొస్తే రెప్పల మాటున గుంభనంగా దాచుకుంటాడు. అతనే నాన్న. అమ్మతనం వెనుక ఎంత పెయిన్‌  ఉందో.. నాన్న కావడం వెనుకా అంతే బాధుంది.

అమ్మ మనసు బంగారమే. కానీ నాన్న మనసు కూడా. కన్నీళ్లూ కష్టాలూ ఒక్కసారిగా ముసిరినప్పుడు, భద్ర గుండె బరువెక్కినప్పుడు, నువ్వే గుర్తొస్తావు నాన్నా. నీ పోరాట పటిమ గుర్తొస్తుంది. నువు ప్రయాణించిన వేల మైళ్లు గుర్తొస్తాయి. అమ్మ ఒడిలో తొలిపాఠాలు నేర్చినా నీ చిటికెన వేలు పట్టుకునే ప్రపంచమంతా తిరిగొచ్చింది. ఏ కళ్లజోడులోంచి మాకు భవిష్యత్‌ చూపించాలో అని నువు పడ్డ తపన ఎప్పటికీ మరిచిపోలేం. మా లేత పాదాలతో నీ గుండెల మీద తంతూ ఆడుకుంటుంటే నీ కళ్లలో మెరిసిన మెరుపుందీ.. అది ఎప్పటికీ నన్ను వెంటాడుతుంటుంది. పిల్లల విషయంలో లేని కాఠిన్యాన్ని ప్రదర్శించి నువ్వొక గుండె లేని బండోనివైనావు. వర్కనో ఉద్యోగమనో ఓటీలనో క్యాంపులనో పొద్దున్నే వెళ్లిపోతావ్‌. ఏ అర్ధరాత్రో చడీ చప్పడు చేయకుండా ఇంటికొస్తావు.పిల్లలు నిద్ర లేస్తారని అమ్మతో కూడా పెద్దగా మాట్లాడవు. నువ్వు గానెగెద్దు డాడీవి. నువ్వొక అరవ చాకిరీచేసే వెర్రిబాగులోడివి. అవసరం వస్తే అడుక్కోవడం కూడా చేతగానోడివి. అమ్మ సంతోషం కోసం ఎంత బాధైనా పడేవాడివి.  కూతరంటే హడలి చచ్చేవాడు. కొడుకంటే బెదిరి పోయేటోడు. కడుపున పుట్టిన వాళ్లకు కూడా అణిగిమణిగి వుండేటోడు. అన్నింటికి కలిపి ఒక్కటే పేరు తండ్రి

బుజ్జాయిని మొదటి సారి ఎత్తుకుని తండ్రి నిశ్శబ్దంగా నవ్విన శబ్దాన్ని మించిన సుస్వరం ఎక్కడైనా ఉందా? అప్పుడే పుట్టిన పసిపాప ఏడుపును హాస్పిటల్‌ వరండాలో గోడకానుకుని నిల్చుని విన్న క్షణాల్ని ఎవరైనా మరిచిపోతారా?